Badanie procesu terapii uzależnień: rola niespecyficznych czynników terapii część 1

Przegląd rozdziału

Szczegółowe poznanie roli niespecyficznych czynników terapii ma zasadnicze znaczenie dla badań nad procesami leczenia uzależnień, ale problem ten często jest pomijany w dyskusjach na temat metod terapii opartych na wiedzy główny nacisk kładzie się na dokumentowanie względnej skuteczności i efektywności określonych, specyficznych interwencji lub na gromadzenie dowodów mających świadczyć o solidnym ugruntowaniu naukowym danego podejścia teoretycznego. W rozdziale tym zostaną przedstawione klasyczne oraz nowsze dane świadczące o roli niespecyficznych czynników leczeniu uzależnień. W celu uporządkowania materiału szczególny nacisk położono na niespecyficzne czynniki skladające się szeroko pojętą kategorię motywacji do leczenia. Pomimo problemów związanych z preczyjnym zdefiniowaniem i z pomiarem motywacji do leczenia (Dreischner, Lammers, van der Staak 2004), znaczenie tych czynników bardzo wyraźnie ujawnia się w dwóch ważnych typach zjawisk związanych z leczeniem i właściwych dla wszystkich metod leczenia: 1) tylko mały odsetek osób wykazujących zachowania świadczące o uzależnieniu i występowaniu związanych z nim zaburzeń poszukuje specjalistycznego leczenia (Cunningham, Breslin 2004) oraz 2) znaczny odsetek osób, które zdecydowały się na podjęcie leczenia, przerywa je przedwcześnie (Stark 1992). W dalszych częściach tego rozdziału najważniejsze zostaną podsumowane ustalenia dotyczące motywacji w dwu fazach występujących we wszystich programach terapii uzależnień: podejmowanie leczenia oraz zaangażowanie w leczenie i wynik leczenia.

Czytaj więcej: Badanie procesu terapii uzależnień: rola niespecyficznych czynników terapii część 1